MY EXISTENCE WAS DENIED NOT AFTER I WAS BORN, ON THE CONTRARY IT WAS DENIED BEFORE I WAS BORN. I WAS NEGLECTED THROUGHOUT. I WAS CURSED WITH MANY WORDS, OFTEN, ALWAYS. I WAS HOLD RESPONSIBLE FOR THE THINGS WHICH I HAD NOT DONE, IN WHICH I WAS NOT INVOLVED IN ANY WAY. MY OWN MOTHER WAS THE ONE WHO HARASSED ME; SHE NEVER TOOK PITY OF MY TEARS, MY PLEADINGS. SHE TRAMPLED MY HOPES, FEELINGS, RIGHTS, PRIVILEGE; WHATEVER SHE COULD AND TOOK A PRIDE IN THAT. FOR HER, MY LIFE WAS NOT A LIFE, IT WAS A THING, WHICH SHE COULD USE AS AND HOW SHE WISHED, AND SHE PRACTICED IT, ALWAYS. SHE EVEN PLEDGED ME FOR HER HAPPINESS, FOR HER SATISFACTION. MY LIFE WAS ACTUALLY PLEDGED IN HER HANDS. I REALISED MY SLAVERY, STRONGLY. I WANTED TO COME OUT OF IT; FOREVER. I KEPT ON ENCOURAGING MYSELF, `ASHA, YOU HAVE TO COME OUT OF THIS, NOW OR NEVER. DO NOT LET THE LIFE FLICKER OUT OF YOU, COME ON, STRIVE, STRUGGLE, SET YOURSELF FREE.`....माझ्या जन्मापासून नाही तर माझ्या जन्माअगोदरही माझ्या अस्तित्वावर नकारात्मक शब्दांचे आसूड ओढले गेले. पांढऱ्या पायाची, अपशकुनी, काळी, कुरूप, काळ्या जिभेची अशी कितीतरी अभद्र लेबलं मला लावली गेली. अनेक घटनांना, परिस्थितीला मलाच जबाबदार धरून माझा छळ केला. जन्मदात्री आई असूनही माझ्या आसवांनी तिचं हृदय कधीही हेलावलं नाही. माझी प्रत्येक आशा, आकांक्षा, भावना, हक्क, अधिकार आपल्या टाचेखाली ती तुडवत आली. माझं अख्खं आयुष्य जणू तिनं आपल्यासाठी एक वस्तू मानली. केवळ एक वस्तू, जी गहाण ठेवून त्यावर कर्ज काढता येतं. स्वत साठी, स्वत च्या गरजपूर्तीसाठी. मा नं माझं आयुष्य आपल्याकडं गहाण ठेवलं. मला माझ्या गुलामीची प्रखरतेनं जाणीव झाली. यातून आपण सुटायला हवं, नव्हे सुटका करून घ्यायला हवी. 'घाबरू नकोस. कितीही वादळ होऊ दे, विझू देऊ नकोस त्या आशेच्या पणतीला. आत्ता हरलीस तर मग पुढं कधीच नाही. कधीही नाही.' मी स्वत ला पुनःपुन्हा बजावत होते. स्वत च स्वत ला धीर देत होते.